پیوند یونی
از ترکیب شدن یک اتم فلزی با یک اتم نافلزی، یک پیوند یونی بین اتم‌های آنها تشکیل می‌شود.
در پیوند یونی، فلزها با از دست دادن الکترون تبدیل به یون مثبت (کاتیون) شده و نافلزها با گرفتن الکترون تبدیل به یون منفی (آنیون) می‌شوند، و یک ترکیب یونی تشکیل می‌شود، مطابق شکل زیر:
در شکل بالا گونۀ فلزی (Na) الکترون از دست داده و یون مثبت شده (+Na)، گونه نافلزی (F) الکترون را می‌گیرد و یون منفی می‌شود (–F)، و ترکیب یونی شکل می‌گیرد.
ترکیب‌های یونی:
- فاقد ساختار مولکول هستند، یعنی مولکول ندارند.
- در شرایط معمولی (دما و فشار استاندارد) جامد هستند، مانند نمک‌‌ها.
- در حالت محلول و مذاب رسانای جریان برق هستند.
- شکننده بوده و با اعمال ضربه، خرد می‌شوند.
- ترکیب‌های مستحکمی بوده و دارای نقطۀ ذوب بالایی می‌باشند.
ترکیب‌های یونی فقط شامل اتصال یک فلز با یک نافلز نمی‌شود، و می‌توان از پیوند زدن یک یون چند اتمی (مانند آمونیوم با فرمول +NH4) که یک کاتیون محسوب می‌شود با یک آنیون مانند یون کلر (–Cl) به یک ترکیب یونی رسید: NH4Cl
اگر نیاز به یادآوری یون‌های چند اتمی را دارید این پست را مطالعه کنید.
