اکسید فلزها و اکسید نافلزها

طبق نظریه آرنیوس اکسید اغلب نافلزها، اسید محسوب می‌شود و اکسید فلزها، باز به شمار می‌آید.

دلیل اینکه اکسید اغلب نافلزها، اسید محسوب می‌شود این است که با قرار گرفتن آنها در آب، یون هیدرونیوم آزاد می‌شود و طبق نظریه آرنیوس ماده‌ای که توانایی آزاد کردن یون هیدرونیوم در آب دارد را اسید در نظر می‌گیریم.

مثلا SO₃ یا گوگرد تری اکسید که اکسید نافلز است (چون گوگرد نافلز محسوب می‌شود) اسید هست، زیرا طبق واکنش زیر، یون هیدرونیوم در آب آزاد می‌کند:

SO₃(g)+H₂O(l)→H₂SO₄(aq)

H₂SO₄(aq)→H₃O⁺(aq)+HSO₄^–(aq)

یا به عنوان مثال Na₂O یا سدیم اکسید که اکسید فلز است (چون سدیم فلز محسوب می‌شود) باز هست، زیرا طبق واکنش زیر، یون هیدروکسید در آب آزاد می‌کند:

Na₂O(s)+H₂O(l)→NaOH(aq)

NaOH(aq)→Na⁺(aq)+OH^–(aq)

از آنجایی که اکسید اغلب نافلزها اسید محسوب می‌شود برای اینکه نافلزها را یکجا داشته باشیم در زیر نام نافلزها آورده‌ شده است:

نافلزها عبارتند از: کربن(C)، نیتروژن(N)، فسفر(P)، اکسیژن(O)، گوگرد(S)، سلنیوم(Se)، هالوژن ها (فلوئور(F)، کلر(Cl)، برم(Br)، ید(I))، گازهای نجیب و هیدروژن(H).