انحلال پذیری الکل‌ها
الکل‌ها با توجه به فرمول مولکولی خود (R-OH) دارای یک بخش قطبی OH (هیدروکسیل) و یک بخش ناقطبی R (زنجیره هیدروکربنی) است:
پس الکل‌ها هم قابلیت حل شدن در مواد قطبی (مانند آب) را دارند و هم قابل حل شدن در مواد ناقطبی (مانند روغن) هستند.
حال هرچه زنجیرۀ هیدروکربنی موجود در یک الکل طولانی‌تر باشد، پس بخش ناقطبی الکل بیشتر می‌شود و انحلال پذیری آن در مواد قطبی کمتر و در مواد ناقطبی بیشتر خواهد شد.
در شیمی یازدهم آموختیم که نام الکل‌ها بر وزن آلکانول است، مثلا نام الکل زیر، اتانول است؛ چون دارای دو تا کربن بوده و گروه عاملی هیدروکسیل است، پس دو تا کربن بر حسب آلکانول برابر با اتانول می‌شود.
پس با توجه به توضیحات بالا می‌توان گفت که مثلا پروپانول (C3H7OH) بیشتر از بوتانول (C4H9OH) درون آب حل می‌شود، چون زنجیره هیدروکربنی (بخش ناقطبی) پروپانول کوچک‌تر از زنجیره هیدروکربنی بوتانول هست؛ و از آنجایی که آب یک ماده قطبی است پس حلالیت پروپانول درون آب بیشتر از بوتانول است.
